februari 2021 – Natur-El

Obesitas en Immuniteit

Op zijn site Nutritionfacts besteedt Dr. Michael Greger een serie aan obesitas. Hij wijst erop dat obesitas minder onschuldig is dan zomaar wat extra kilo’s met zich meedragen. Obesitas gaat gepaard met een verhoogd risico op tientallen ernstige aandoeningen, waarvan hij een ‘ABC’ maakt. Daaruit pluk ik voor deze brief de effecten van obesitas op het immuunsysteem en nier- en leveraandoeningen

“De SOS-studie, die het lot van duizenden bariatrische chirurgiepatiënten gedurende een decennium of twee volgde (vergeleken met een controlegroep die hun gewicht handhaafde en degenen die operatief ongeveer 20 procent van hun lichaamsgewicht verloren, leefden niet alleen langer, leden minder aan diabetes en minder aan hart- en vaatziekten, maar ze kregen ook minder kanker. Dit kan zijn omdat de antitumor-immuniteit lijkt te worden beïnvloed door het gewicht. Natuurlijke Killer-cellen zijn de eerste verdedigingslinie van het immuunsysteem tegen kankercellen (evenals vele virale infecties), en hun functie is ernstig aangetast bij obesitas. Wijs zwaarlijvige personen toe aan een afslankprogramma en er volgt een significante reactivering van hun natural killer-celfunctie binnen slechts drie maanden, en daarom is het moeilijk om de impact van het gewichtsverlies zelf te meten, aangezien fysieke activiteit alleen de activiteit van de natuurlijke killercellen kan stimuleren.

Aan de andere kant van het immuunspectrum wordt vermoed dat obesitas een oorzakelijke risicofactor is voor de ontwikkeling van de auto-immuunziekte multiple sclerose. Dit suggereert dat obesitas wordt geassocieerd met het ergste van twee werelden als het gaat om immuunfunctie: onderactiviteit als het gaat om bescherming tegen kanker en infectie, maar overactiviteit als het gaat om bepaalde inflammatoire auto-immuunziekten.

Maar er is meer; denk maar aan de relatie tussen obesitas en geelzucht. Dankzij de obesitas-epidemie is niet-alcoholische leververvetting nu de meest voorkomende leveraandoening in de geïndustrialiseerde wereld. Vet komt niet alleen in onze buik en dijen terecht, maar in sommige van onze interne organen. Meer dan 80 procent van de mensen met abdominale obesitas kan vette infiltratie in hun lever hebben, en bij mensen met ernstige obesitas kan de prevalentie meer dan 90 procent bedragen. Dit kan leiden tot ontstekingen, littekens en uiteindelijk tot cirrose en leverkanker. Momenteel is deze niet-alcoholische vette hepatitis de belangrijkste oorzaak van levertransplantaties bij vrouwen, en mannen zullen naar verwachting de vrouwen op de voet volgen.

Dan is er ook de impact op de nieren. Obesitas is ook een van de sterkste risicofactoren voor chronische nieraandoeningen. Je nieren compenseren de metabolische eisen van het overtollige gewicht door een rode lijn te vormen in wat ‘hyperfiltratie’ wordt genoemd om de extra werkdruk op te vangen. De resulterende verhoogde druk in de nieren kan de gevoelige structuren beschadigen en het risico op nierfalen op de lange termijn vergroten.

Als je door het obesitas-alfabet van de ermee verbonden risico’s wilt gaan, kan de L voor een verminderde longfunctie zijn, M voor het metabool syndroom, enzovoort…. Er is zelfs een X – voor xiphodynie – pijn aan het uiteinde van de onderkant van het borstbeen doordat de buik naar voren wordt gebogen.

Gezien de talloze gezondheidsproblemen die samenhangen met overgewicht, bedragen de jaarlijkse medische uitgaven die direct toe te schrijven zijn aan obesitas gemakkelijk 2.000 euro per jaar, waarbij zwaarlijvige werknemers met meerdere aandoeningen bedrijven tot 10.000 euro meer aan gezondheidszorgkosten kosten, vergeleken met slanke tegenhangers. Dit kan in feite een verklaring zijn voor een deel van de loonkloof die zwaarlijvige werknemers ervaren, aangezien bedrijven proberen deze kosten door te berekenen die verder gaan dan alleen brutale discriminatie. Tussen de kosten van de gezondheidszorg en de verminderde productiviteit in termen van verloren werkdagen, worden de totale levenslange kosten van obesitas voor kinderen en tieners geschat op meer dan 150.000 euro.

Volgens sommige schattingen bedragen de nationale kosten van zwaarlijvigheid ongeveer 150 miljard dollar, met nog eens 50 miljard per jaar toegevoegd in 2030 naarmate onze steeds zwaardere babyboomers ouder worden. Anderen zijn het hier diametraal niet mee eens, op basis van het ziekelijke feit dat zwaarlijvige personen misschien niet zo lang leven. Net zoals de medische kosten van aan tabak gerelateerde ziekten meer dan gecompenseerd kunnen worden door de kortere overleving van rokers, kunnen de levenslange gezondheidszorgkosten van zwaarlijvige personen lager uitvallen omdat verwacht wordt dat ze zoveel eerder zullen sterven. Dus de werkelijke kosten zijn misschien meer in levens dan in euros. In hoeverre verkort overgewicht jouw leven? Of is het je besluit om hier iets aan te doen en/of je hierbij te laten begeleiden?”

Had je trouwens onze publicatie, “Natuurlijk, Slank! al gelezen?
Het bevat enkele interessante benaderingen om op een natuurlijke manier gewicht te verliezen.

Wie rekent, rekent verkeerd

Waarom volwaardige voeding meer is dan de som van de bestanddelen.

Wat maakt een appel zo goed voor jou? Is het zijn vitamine C? Vitamine K of B6? Zijn het de oplosbare vezels (pectine) of juist zijn bulkvormende cellulose? Of is het de kalium of de phytosterolen?

Het is een interessante benadering… Maar hoe erg we ook zoeken naar een afzonderlijk deel en hoe dat zijn geneeskracht of voedingskracht vormt… het zit niet in een afzonderlijk gedeelte, maar in het geheel.

Dertig jaar geleden maakte ik al de vergelijking. We kennen bijna alles van wat in een appel zit: de hoeveelheid water, de vitamines, mineralen, enzymen, cellulose, antioxidanten. Stel dat we dat allemaal kunnen namaken en we nemen een glas water en voegen daar alles bij elkaar wat we denken dat in een appel hoort… dat geeft ons nog altijd geen appel. Laat me uitleggen waarom dat zo is.

De westerse wetenschap is geobsedeerd door het deconstrueren van voedsel, het onderzoeken en analyseren van de samenstellende delen, het isoleren van de ‘actieve ingrediënten’, het herverpakken ervan in pillen of poeders en het voorschrijven van dagelijkse doses. Maar volgens Dr Annemarie Colbin, auteur van Food and Healing, staat deze op chemie gebaseerde voedingstheorie volledig op zijn kop.

Dr. Colbin, oprichter en CEO van het Natural Gourmet Institute for Health and Culinary Arts, heeft haar eigen voedingstheorie opgesteld op basis van meer dan 30 jaar voedingspraktijk en onderwijs. Ze vergelijkt voeding liever met de systeemtheorie en gelooft dat een heel voedsel, net als de mens die het consumeert, complex is en veel groter dan de som der delen.

“Compleet voedsel”, aldus dr. Colbin, zijn die “voedingsmiddelen die de natuur biedt en alle eetbare delen.” Ze beperkt ze tot voedingsmiddelen met één ingrediënt, zoals planten/groenten, volle granen, bonen, fruit, noten en zaden.

Dierlijk voedsel is lastiger te identificeren. Eieren zijn een volwaardig voedsel, maar steaks zijn dat niet tenzij je de hele koe eet. Ze omvat kleine vissen als je de kop en de botten eet, en kleine vogels zoals kwartels. Volle melk is inbegrepen, maar magere zuivel niet.

Waarom doet het ertoe om het voedingsmiddel “helemaal” te eten ?

De theorie van Dr. Colbin is dat ons lichaam het verschil kent tussen een heel voedsel en een verzameling geïsoleerde voedingsstoffen. Het menselijk lichaam is zo ontworpen om het voedsel te eten dat de natuur aanbiedt en als dat voedsel uit elkaar is gehaald of “gefragmenteerd”, weet het lichaam het en gaat het op zoek naar de ontbrekende delen.

Dr. Colbin suggereert bijvoorbeeld dat als je gefragmenteerde tarwe eet, zoals witbrood, waar de zemelen en kiemen van het volkoren zijn verwijderd, je lichaam nog steeds honger zal hebben en het ontbrekende deel van het voedsel zal zoeken, dat wil zeggen iets met vezels. Evenzo wanneer mensen tarwekiemen of tarwezemelen afzonderlijk verslinden, zullen ze ook het gevoel hebben dat er iets ontbreekt en kunnen ze ’s nachts hunkeren naar geraffineerd meel in de vorm van cake.

Echt compleet voedsel kan helpen om verslavingen te overwinnen

Wanneer we slechts een deel van een voedsel eten dat “gefragmenteerd” is, d.w.z. afgebroken in zijn samenstellende delen, weten en willen onze lichamen wat er ontbreekt. Volgens dr. Colbin kan dit ervoor zorgen dat we een drang hebben om dit aan te vullen. .

Als voorbeeld nemen we tafelsuiker. Het is een gefragmenteerd voedsel dat uit het hele voedsel wordt gehaald, suikerriet. Zo weinig van het suikerriet komt in het eindproduct dat Dr. Colbin berekent dat er 5 meter suikerriet nodig is om een kopje suiker te maken. Wat ontbreekt, is vooral het watergehalte in natuurlijk suikerriet, en het resultaat is dat suiker je dorstig maakt. Als je frisdrank drinkt, die 12 theelepels suiker in een portie bevat, heb je daarna dorst en blijf je meer drinken, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat.

In feite kan dit probleem zowel mensen die gezond proberen te zijn, als mensen die junkfood eten, treffen. Dr. Colbin waarschuwt voorzichtig te zijn met vitamines en mineralensupplementen. Hoewel ze op bepaalde momenten een plaats kunnen hebben om een aandoening of tekort te behandelen, zijn het ook fragmenten van voedsel. Het lichaam, zegt ze, kan moeite hebben om deze geïsoleerde voedingsstoffen buiten het hele voedsel te verwerken. Zeker als supplementen er voor zorgen dat je minder snel groenten wilt eten en dat je trek krijgt in junkfood om te veel vitamines of mineralen in evenwicht te brengen, hebben we het omgekeerde gedaan van waar het om gaat. Een publiciteit vertelde ooit dat het equivalent van 500 gram groente of 500 gram fruit, te vinden was in slechts twee kleine capsules… Dit is een gevaarlijke redenering en nooit zal je lichaam deze ‘logica’ volgen!

Het draait allemaal om het behoud van het natuurlijke evenwicht in het voedsel dat de natuur biedt. Streef naar minstens 70% complete voedingsmiddelen in je voedingswijze om alles in evenwicht te houden. Vooral fruit en groenten, een kleine toevoeging van noten, zaden en pitten, en traditioneel bereide granen en peulvruchten. Wat we ooit nog meer zullen te weten komen over de substanties in fruit en groenten, maakt niets uit. Het is het geheel dat telt… een levend voedingsmiddel.

Tanden, een geval apart

“Vandaag was ik bij de tandarts en die vertelde me dat ik paradontitis heb. Mijn zus raadde me aan om zilver te nemen en jou hierover te contacteren. Wat raad jij me aan om te doen?“

“Ik heb nooit hele goede tanden gehad, er bleef altijd veel vuil tussen mijn tanden steken, maar jaren geleden had ik dat niet altijd door, tot ik bij mijn huidige tandarts ging. Sindsdien haal ik ongeveer 1 keer per dag met tandenstoker (soms flos) het vuil van tussen mijn tanden. Vorig jaar was het eerste jaar dat ik geen gaatjes had en nu heb ik paradontitis.“

“Ik gebruik al ongeveer 5 jaar bijna geen tandpasta meer, maar kurkuma. In het begin gebruikte ik ook kokosolie, maar de wasbak en buizen kunnen dit niet aan, ondanks dat ik de meeste olie inslikte en niet veel gebruikte. Misschien was het niet slim om te stoppen met de kokosolie, aangezien die ontsteking werend is, maar ik deed het toch. Wat raad jij me aan? Is er iets natuurlijks om de tanden te poetsen dat goed werkt en dat ik kan gebruiken? En is het aan te raden zilver te gebruiken? Mijn zus vertelde me van jouw cursus en apparaat om dit zelf te maken. Is dit voor mij aanbevolen?“

Het was al jaren mijn plan om al de informatie die ik de voorbije 20 jaar heb verzameld over tandgezondheid eens te verwerken. Dat probleem is zeer complex en ligt niet altijd aan de manier van poetsen of de middelen waarmee men poetst. Sommige mensen zijn extreem caries-gevoelig en waarschijnlijk zijn curcuma en kokosolie onvoldoende in de strijd daartegen. In de eerste plaats moeten de bacteriën permanent worden verstoord, zodat er geen tandsteenvorming kan plaatsvinden. Bestaande tandsteen-afzettingen vormen pockets die soms diep onder het tandvlees gaan en soms tussen de tanden diepe interdigitale ruimten vormen waar men met geen tandenborstel noch flos kan komen. Dat hangt veel af van de constructie van de tanden en moet individueel worden bekeken.

Volgende tips behoren tot de basis-adviezen :

– de basis van een goede tandverzorging is : een goede tandenborstel (regelmatig te vervangen, zodra men merkt dat de poets-kwaliteit achteruitgaat) en een goed middel om de mondgezondheid te verbeteren. Daartoe reken ik oa. H2O2, groene klei, houtskool-poeder, tandzeep…

de tandenborstel dagelijks ontsmetten met H2O2 (zie ook de blokjes die eerder werden gepubliceerd met snelle tips over H2O2/Zuurstof)
de tanden eenmaal per week poetsen met H2O2 3% : een paar druppels op een natte tandenborstel, goed poetsen en spoelen
regelmatig een nevel van H2O2 1-3% in de mond.
het gebruik van groene klei in de mond : een koffielepel droog in de mond, een klein beetje water bij drinken en er een papje mee maken dat men met de tong verdeelt over de tanden en waar men na een kwartier met de tandenborstel over gaat. (Hetzelfde is ook mogelijk met houtskool, of met een mengsel van houtskool en klei)
regelmaat in het tanden poetsen is nodig.
ik heb geen probleem met tandpasta, alleen met de ingrediënten die er soms inzitten. Een tandpasta kan de poetsmethode soms verbeteren. Nadat we tien jaar geleden Toothsoap ontdekten, maakten we daarop een eigen formule die nu gekend is als Tandzeep. Hierin hebben we naast biologische en neutraal smakende zeep ook etherische oliën verwerkt. In de 10 jaren met honderden gebruikers, hebben we veel reacties gehad op tandzeep en het heeft de mond/tandgezondheid van velen verbeterd.
colloïdaal zilver kan nuttig zijn als er sprake is van ontsteking, maar het verdwijnt snel in de keel en heeft een kortstondige uitwerking op dergelijke problemen, of moet zeer vaak herhaald worden, bv met een spray.
soms is het nodig om voorafgaand aan eigen acties, een grondige reiniging te laten uitvoeren door een gespecialiseerde tandarts. Die kan zich ook uitspreken over het stadium waarin het tandverval of de pocketvorming is gekomen. Er kunnen soms moeilijk herstelbare technische problemen zijn, waar een gedegen advies zeker nuttig is.

Zie ook het door Rob Hundscheidt vertaalde artikel “De tanden, spiegel van de gezondheid” van Dr. Thomas Schleinitz. Je vindt dit artikel in Module N (Natur-El). Hij zegt daarin : “paradontose is gewoonlijk het gevolg van de verkeerde voeding van 20 – 30 jaar eraan voorafgaand.”

Tanderosie, aantastingen, loslatend tandvlees… laten zich op vier verschillende manieren verklaren:
1: de conditie en de kwaliteit van de tanden, de tandplaatsing, de hoeveelheid speeksel en de samenstelling van het speeksel`2/ de duur en de frequentie van blootstelling van de tanden aan voeding 3/ het soort voedsel en de manier waarop voedselresten kunnen achterblijven in de mond na het eten 4/ de samenstelling van de mondflora en de bacteriologische conditie in het algemeen. Elk van deze factoren zou moeten gezien worden in de context: het stadium van afbraak, de tandzorg, de mineralenbalans…

Lach naar het leven…

zodat het leven naar je lacht…

Een merkwaardige ervaring door Norman Cousins

“Hartelijk lachen is een goede manier om vanbinnen in jou te joggen, zonder één voet buiten de deur te zetten.”
-Norman Cousins

Ik heb al vaker de naam Norman Cousins genoemd. In feite is het een man die ons aan het denken heeft gezet over therapie, gezondheid en wat daarvoor nodig is. Als het van Cousins afhangt, geen dag zonder schuddebuikend lachen ! En hij heeft daar een goede reden voor.
In zijn boek, Anatomy of an Illness, beschrijft Norman Cousins zijn rigoureuze herstel van spondylitis ankylopoetica, een pijnlijke collageenziekte die hem onbeweeglijk maakte, en op het dieptepunt bijna niet in staat zelfs zijn kaak te bewegen. Zijn arts en oude vriend Dr. William Hitzig zei het hem botweg: slechts één op de vijfhonderd mensen bij wie deze aandoening werd vastgesteld, herstelt. Om deze kansen te verslaan, besloot hij dat hij actief moest nagaan waarom zijn lichaam reageerde zoals het was en hoe hij de schade kon terugdraaien.
In de eerste plaats concludeerde hij dat een extreem stressvolle reis naar Rusland, als gevolg van miscommunicatie en een strakke planning, zijn immuunsysteem kwetsbaar had gemaakt voor de giftige dampen die werden uitgestoten door grote dieselmotoren die de klok rond in zijn hotel aan het werk waren. Na een grondige analyse van het hoe en waarom en het onderkennen van de oorzaak, was de taak die voor hem lag eenvoudig. Hij moest zijn immuunsysteem herstellen. Hij moest gewoon uitzoeken hoe.
Zich baserend op eerder gelezen boeken over het onderwerp, zoals Hans Selye’s The Stress of Life, leerde hij dat negatieve emoties, zoals frustratie of onderdrukte woede, verband houden met uitputting van de bijnier. Daarom ging Cousins ervan uit dat het tegenovergestelde waar was, dat positieve emoties – liefde, hoop, geloof, lachen, vertrouwen – heilzame resultaten zouden opleveren. Cousins wist echter dat “positieve emoties aan het werk zetten niet zo eenvoudig is als het aanzetten van een tuinslang.”
Bovendien leerde hij dat de pijnstillers die hij kreeg toegediend – minstens 38 pillen aspirine en fenylbutazone per dag – zelfs in kleine hoeveelheden destructief konden zijn en inwendige bloedingen bevorderen. Hiervoor vroeg hij Dr. Hitzig om twee dingen.
Om zijn immuunsysteem te herstellen, zouden extreem hoge doses ascorbinezuur of vitamine C – zoals hij had opgevangen – ontstekingen bestrijden en zijn verslechterende bijnieren kunnen voeden. En om de ondraaglijke pijn te bestrijden, zou hij het proberen met lachen… Maar lachen doe je niet zomaar. Je hebt een aanleiding nodig en die zocht hij in films van Marx Brothers. Veel plezier beleefde hij aan Verborgen camera en selecties uit E.B. White’s Subtreasury of American Humor. Hij ontdekte al snel dat slechts tien minuten opgewekt hartelijk lachen ongeveer twee uur pijnloze slaap kon opleveren. En dat was al een hele verbetering tegenover de aanhoudende pijn die tot dan toe zonder onderbreking moest onderdrukt worden.
Het resultaat is duidelijk. Na een aantal jaren van continue lachtherapie, kwam Cousins tot op het punt waarop hij nog nauwelijks tot geen pijn in het dagelijks leven ervaarde.
Hoewel hij op vitamine C vertrouwde om het immuunsysteem fysiek te herstellen, vertrouwde hij in de eerste plaats op de vaak over het hoofd geziene “medicatie van lachen” om mentaal – en fysiek – de hindernissen op te ruimen die de genezing verhinderden, en zijn gezondheid op de sporen te houden.
Nu vinden we natuurlijk dat ziekte niet zomaar iets is om over of mee te lachen. We zijn er tot op het dodelijke ernstig mee. Kijk maar naar de ziekenkamers en de behandelruimtes, of in de wachtkamers.
Nochtans is het lachen, lachen, lachen…

Doe het voor je gezondheid.

Lach eens mee https://www.youtube.com/watch?v=PcQT1VRMtes