Op zijn site Nutritionfacts besteedt Dr. Michael Greger een serie aan obesitas. Hij wijst erop dat obesitas minder onschuldig is dan zomaar wat extra kilo’s met zich meedragen. Obesitas gaat gepaard met een verhoogd risico op tientallen ernstige aandoeningen, waarvan hij een ‘ABC’ maakt. Daaruit pluk ik voor deze brief de effecten van obesitas op het immuunsysteem en nier- en leveraandoeningen
“De SOS-studie, die het lot van duizenden bariatrische chirurgiepatiënten gedurende een decennium of twee volgde (vergeleken met een controlegroep die hun gewicht handhaafde en degenen die operatief ongeveer 20 procent van hun lichaamsgewicht verloren, leefden niet alleen langer, leden minder aan diabetes en minder aan hart- en vaatziekten, maar ze kregen ook minder kanker. Dit kan zijn omdat de antitumor-immuniteit lijkt te worden beïnvloed door het gewicht. Natuurlijke Killer-cellen zijn de eerste verdedigingslinie van het immuunsysteem tegen kankercellen (evenals vele virale infecties), en hun functie is ernstig aangetast bij obesitas. Wijs zwaarlijvige personen toe aan een afslankprogramma en er volgt een significante reactivering van hun natural killer-celfunctie binnen slechts drie maanden, en daarom is het moeilijk om de impact van het gewichtsverlies zelf te meten, aangezien fysieke activiteit alleen de activiteit van de natuurlijke killercellen kan stimuleren.
Aan de andere kant van het immuunspectrum wordt vermoed dat obesitas een oorzakelijke risicofactor is voor de ontwikkeling van de auto-immuunziekte multiple sclerose. Dit suggereert dat obesitas wordt geassocieerd met het ergste van twee werelden als het gaat om immuunfunctie: onderactiviteit als het gaat om bescherming tegen kanker en infectie, maar overactiviteit als het gaat om bepaalde inflammatoire auto-immuunziekten.
Maar er is meer; denk maar aan de relatie tussen obesitas en geelzucht. Dankzij de obesitas-epidemie is niet-alcoholische leververvetting nu de meest voorkomende leveraandoening in de geïndustrialiseerde wereld. Vet komt niet alleen in onze buik en dijen terecht, maar in sommige van onze interne organen. Meer dan 80 procent van de mensen met abdominale obesitas kan vette infiltratie in hun lever hebben, en bij mensen met ernstige obesitas kan de prevalentie meer dan 90 procent bedragen. Dit kan leiden tot ontstekingen, littekens en uiteindelijk tot cirrose en leverkanker. Momenteel is deze niet-alcoholische vette hepatitis de belangrijkste oorzaak van levertransplantaties bij vrouwen, en mannen zullen naar verwachting de vrouwen op de voet volgen.
Dan is er ook de impact op de nieren. Obesitas is ook een van de sterkste risicofactoren voor chronische nieraandoeningen. Je nieren compenseren de metabolische eisen van het overtollige gewicht door een rode lijn te vormen in wat ‘hyperfiltratie’ wordt genoemd om de extra werkdruk op te vangen. De resulterende verhoogde druk in de nieren kan de gevoelige structuren beschadigen en het risico op nierfalen op de lange termijn vergroten.
Als je door het obesitas-alfabet van de ermee verbonden risico’s wilt gaan, kan de L voor een verminderde longfunctie zijn, M voor het metabool syndroom, enzovoort…. Er is zelfs een X – voor xiphodynie – pijn aan het uiteinde van de onderkant van het borstbeen doordat de buik naar voren wordt gebogen.
Gezien de talloze gezondheidsproblemen die samenhangen met overgewicht, bedragen de jaarlijkse medische uitgaven die direct toe te schrijven zijn aan obesitas gemakkelijk 2.000 euro per jaar, waarbij zwaarlijvige werknemers met meerdere aandoeningen bedrijven tot 10.000 euro meer aan gezondheidszorgkosten kosten, vergeleken met slanke tegenhangers. Dit kan in feite een verklaring zijn voor een deel van de loonkloof die zwaarlijvige werknemers ervaren, aangezien bedrijven proberen deze kosten door te berekenen die verder gaan dan alleen brutale discriminatie. Tussen de kosten van de gezondheidszorg en de verminderde productiviteit in termen van verloren werkdagen, worden de totale levenslange kosten van obesitas voor kinderen en tieners geschat op meer dan 150.000 euro.
Volgens sommige schattingen bedragen de nationale kosten van zwaarlijvigheid ongeveer 150 miljard dollar, met nog eens 50 miljard per jaar toegevoegd in 2030 naarmate onze steeds zwaardere babyboomers ouder worden. Anderen zijn het hier diametraal niet mee eens, op basis van het ziekelijke feit dat zwaarlijvige personen misschien niet zo lang leven. Net zoals de medische kosten van aan tabak gerelateerde ziekten meer dan gecompenseerd kunnen worden door de kortere overleving van rokers, kunnen de levenslange gezondheidszorgkosten van zwaarlijvige personen lager uitvallen omdat verwacht wordt dat ze zoveel eerder zullen sterven. Dus de werkelijke kosten zijn misschien meer in levens dan in euros. In hoeverre verkort overgewicht jouw leven? Of is het je besluit om hier iets aan te doen en/of je hierbij te laten begeleiden?”
Had je trouwens onze publicatie, “Natuurlijk, Slank! al gelezen?
Het bevat enkele interessante benaderingen om op een natuurlijke manier gewicht te verliezen.
