Drs PûrNatûr

We kauwen niet genoeg

We kauwen niet voldoende op ons voedsel.

Als je wil begrijpen wat er precies gebeurt tijdens de spijsvertering, begin je best bij een studie van wat er gebeurt in de mond. Niet voor niets wordt de mond “de keuken van het menselijk organisme” genoemd (Dr. Nolfi). Het is de plaats, waar het voedsel wordt bewerkt, dit is gekauwd, verkleind, ingespeekseld, verwarmd of afgekoeld… Kauwen is een verzameling van elkaar aanvullende activiteiten :

verkleinen door fijnmalen,
pletten, en herhaaldelijk bewerken van de voedselmassa.
oplossing van het voedsel in een waterige substantie, nl. speeksel dat door de speekselklieren wordt afgescheiden. Zelfs een droge hap wordt na langdurig kauwen een soepje.
het verwerven van informatie over het voedsel door proeven (smaakgewaarwording : belangrijk als voorbereiding voor verdere sapsecreties).
het bekomen van een zeker voedingsgenot, wat zo lang duurt als het voedsel gesmaakt kan worden. Het is het mengsel van aroma’s, textuur en sensatie in de mond.
het onderscheiden van echt en vals voedsel
opwarmen van te koud voedsel
afkoelen van te warm voedsel

Er zijn veel aspecten aan voeding, zoals wat, wanneer, hoeveel, en elk van die onderdelen hebben we in de hand. Een ander probleem is dat we ons voedsel niet voldoende kauwen voordat we het doorslikken. We slikken ons voedsel door zonder onze tanden de kans te geven het voedsel te breken. Dit zorgt voor extra stress op het spijsverteringsstelsel. Kauwen en inspeekselen is vooral van belang voor zetmeelrijk voedsel. Dat is van nature droog en dwingt tot veel kauwen, denk bv aan een kastanje. Maar we zijn een beetje lui geworden en soppen ons veel te malse broodje in koffie of thee, zodat het zonder moeite door het keelgat glijdt… Daar wordt weinig over nagedacht wat er nu moet gebeuren, want hoe kan de spijsvertering daarvan ooit efficiënt verlopen, als de vertering van zetmeel nu moet verlopen zonder het startersenzym amylase. En dan hebben we het niet eens over de combinatie waarin dit werd gegeten… Dus hebben we leren leven en denken met zuuroprispingen en zuuronderdrukkers… Dat is een hele handel geworden en voor sommigen is het leven ondenkbaar zonder zuurremmers.

Een rijke afgifte van speeksel is noodzakelijk voor de vertering van zetmeel. Speeksel is geen water of kan ook niet vervangen worden door één of andere vloeistof. Speeksel is een waterige lichaamsvloeistof waarin verteringsenzymen opgelost zijn. Het gaat hierbij vooral om het verteringsenzym ptyaline.

In de mond begint de spijsvertering. Hier wordt alles goedgemaakt of verloren. Deze aanzet van de spijsvertering is van kapitaal belang, vooral voor de vertering van zetmeelhoudende voeding. Vooral zetmeel moet langdurig ingespeekseld en bewerkt worden in de mond. Een oude volkswijsheid vertelt ons om minstens vijftig maal op een stuk brood te kauwen tot het vloeibaar is geworden en liefst kan je zetmeel zo droog mogelijk eten zodat je verplicht wordt er lang op te kauwen. Tijdens het kauwen proeft men reeds het begin van de chemische veranderingen : de voedselbrij wordt zoeter naarmate men meer kauwt. Jammer genoeg hebben vele mensen het moeilijk met kauwen. In deze tijd, waarin alles snel moet gaan, zien wij op het vlak van de maaltijden de snelle ideeën uit de pan springen. Alles moet snel gaan, ook eten…

We hebben spijsverteringsproblemen vanwege de afnemende hoeveelheden spijsverteringssappen en enzymen die in ons systeem zitten door jarenlang te veel vlees en gekookt voedsel te eten. Een van de grootste boosdoeners is het eten van magnetronvoedsel. Telkens wanneer we ons voedsel in de magnetron zetten, veranderen we het automatisch in een stof die ons spijsverteringsstelsel extra belast. Je kunt er jaren mee wegkomen… maar je kunt de Natuur niet voor de gek houden! Wees er zeker van dat je zonden je zullen achterna lopen…

De lever, galblaas, maag, pancreas, nieren en het belangrijkste, de dikke darm zijn de laboratoria van het lichaam. Maar dit zijn de meest mishandelde organen van ons menselijk lichaam!

Vergelijk het leven van vandaag met de levensstijl van degenen die 100 jaar geleden leefden. Hun levensstijl was eenvoudig, dag na dag. Ze hadden geen storingen zoals radio, televisie, mobiele telefoons, computers en fastfoodrestaurants of auto’s. Het leven was eenvoudig. Ze liepen naar hun werk of namen paard en wagen. De avonden werden besteed aan lezen of bezoeken. Ze aten voedsel dat werd verbouwd op boerderijen waar de grond en planten niet waren vergiftigd met chemische meststoffen. Om te sporten… liepen kinderen naar school. Tegenwoordig brengen scholen de kinderen met de bus naar school en geven ze vervolgens miljoenen uit om gymzalen te bouwen zodat ze kunnen sporten.

We hebben ook problemen met ons spijsverteringsstelsel vanwege fysieke, mentale en emotionele spanningen die de normale ritmes van ons lichaam verstoren. Dit zorgt voor veel problemen en sommigen drukken het uit “dat ze in de knoop zijn met zichzelf”.

Spijsverteringsproblemen worden beschouwd als de nummer één reden voor ziekenhuisopnames. Vanuit het oogpunt van de bevolking… gaat het om één op de drie mensen! Dit zorgt voor een enorme zorgkost!

MucusVrij

“Zonder mucushoudende voeding kan er geen ontsteking zijn” is een uitspraak van Prof. Ehret. Het belang ervan laat zich niet overschatten. Laten we het gros van alle ziekten overlopen en kijken in welke mate ontsteking een rol speelt bij sommige van deze aandoeningen… dan krijg je een gigantische verzameling waarbij ontstekingen betrokken zijn. Wie stelde ook dat “kanker een ontsteking is”? Ik laat in het midden of het een ontsteking “is”, of “gepaard gaat met”.

Maar als je al die ontstekingen op een rijtje zet, met al de pijnen en verzwakkingen die ze teweeg brengen… is de volgende vraag, van waar deze ontstekingen komen. Velen zullen nu zeggen : infecties, bacteriën, virussen, beschadigingen… Het kan een rol spelen, maar zijn ze de oorzaak?

Als Ehret stelt dat een voeding die slijm bevat of slijm veroorzaakt, dan moeten we weten wat dat is. Hij heeft het niet over lijnzaad of chia of planten zoals zomerpostelein of kaasjeskruid of heemst of zelfs psylliumvezels. Deze allen hebben eerder een slijm verdrijvende dan een slijmproducerende werking. Dit zijn plantaardige producten die juist beschermend werken. Het gaat om slijm van een heel ander karakter… een lijmachtige, taaie, kleverige massa, die al of niet al reeds met ontstekingsproducten bezoedeld is – zoals in het geval van zuivel. Twee substanties die in dit verband moeten worden genoemd, zijn caseïne en gluten en rauw zetmeel. Als je de voeding van veel mensen erop gaat naspeuren, heb je bij de meesten te maken met beide. Ga je deze substanties verminderen, dan verminder je het risico op ontsteking en eraan gerelateerde klachten. En soms is er geen andere oplossing, dan slijmvormende producten geheel uit te sluiten. Nu kan je dat een revolutie noemen in je voedingsgewoonten, maar soms heb je geen andere optie.

Hoeveel is je gezondheid je waard? We leren lezen en schrijven, we besteden jaren om een bepaalde materie onder de knie te krijgen… Maar hoeveel studie maak je van hoe gezondheid op een totaal natuurlijke manier onderhouden wordt?

Bestudeer bv wat je kunt doe om je voeding en levenswijze meer in harmonie te brengen, zodat ziektepreventie geen dode letter is. In Module O (ontstekingen en Pijnbestrijding) vind je in ieder geval al een hoop inspiratie en informatie. De Module bevat diverse digitale boeken (DMSO, Migraine, MucusVrij, Nooit Meer, Ontsteking en Pijn, PostaatVergroting, Vekoudheid en Infectieziekten…) naast tientallen artikels.

Dezer dagen staat het alarm op gloeiend rood als het gaat om ontstekingen, en dat is met een goede reden. Hartziekten, kanker, Alzheimer, huidziekten, darmziekten, longziekten… kunnen mogelijke consequenties zijn van teveel ontsteking in het lichaam, zeker wanneer het gaat om langdurige en destructieve ontstekingsprocessen.

Volgens Dr. Nicholas Perricone, een pionier voedingsdeskundige en dermatoloog die een boek schreef over hoe eten om ontstekingen te vermijden, is ons lichaam tijdelijk afhankelijk van ontstekingen om sommige beschadigingen of infecties te voorkomen. Als ontstekingen een chronisch karakter krijgen kan het immuunstelsel verkeerdelijk normale cellen bedreigen en het proces dat normaal gericht is op genezing, krijgt een destructief karakter.

Eén van de duidelijkste factoren die hier – maar ook in andere gezondheidsbezwaren – opduiken is een overmaat aan geïsoleerde suiker. Als er één actie is die moet worden ondernomen, is het beginnen met deze éne factor eruit gooien, liefst gevolgd door andere tegenstanders van een goede gezondheid als zuivel, wit meel, transvetten en alle gebakken producten. Ontstekingen kunnen je te pakken krijgen door tal van op het eerste gezicht onschuldige producten, die we soms zelfs zien als ‘gezond’. Denk maar aan yogurt, tarwe en glutenrijke granen, seitan, pinda’s, industrievoeding met geïsoleerde suiker op nr 1…

De doorbraak in Alzheimer

Nu is de echte oorzaak van Alzheimer ontdekt! Tot nu toe heeft de medische wereld net gedaan alsof ze niet wisten wat de ziekte van Alzheimer veroorzaakt. Maar de oorzaken zijn geen mysterie meer!

Onderzoekers hebben ontdekt dat de ziekte van Alzheimer wordt veroorzaakt door afwijkende genen!

De eerder genoemde oorzaken die sinds 1906 zijn geformuleerd, gaan allemaal op de fles. Aluminium vernietigt geen hersencellen. Fluoriden vernietigen geen hersencellen, verstoren niet het DNA en vernietigen geen acetylcholine. Natriumhydroxide (loog) is onschuldig aan het vernietigen van hersencellen. Reader’s Digest en andere tijdschriften hebben het bij het verkeerde eind gehad door alcohol aan te wijzen als het massaal doden van hersencellen. Kwik en kwikdampen doden geen hersencellen zoals verondersteld en eerder aangekondigd. Lood is onschuldig aan vernietiging van hersencellen. Chemicaliën en kankerverwekkende stoffen hebben niets te maken met de ziekte van Alzheimer. Het zijn altijd al slechte genen geweest.

In het nummer van 28 augustus 1995 van het tijdschrift NEWSWEEK schreven Wetenschappers – zo noemen ze zich – dat deze “ontdekking de ontwikkeling van medicijnen kan versnellen om de hersenvernietigende aandoening te bestrijden.” En sinds die dag is het niet anders. Dag na dag, jaar na jaar… doorbraak na doorbraak !

Het is natuurlijk heel wetenschappelijk om bij voorbaat te veronderstellen dat de antwoorden in medicijnen te vinden zijn. Het is heel wetenschappelijk om hoop uit te stralen, dat de ziekte van Alzheimer omkeerbaar is en dat de patiënten hersteld kunnen worden. Het is heel wetenschappelijk om te suggereren dat de aandoening behandelbaar is, wanneer zoveel van de hersenen zijn vernietigd dat de patiënt niet meer normaal kan functioneren. Het is heel wetenschappelijk om oorzaken te negeren door alleen behandelingen te ontwikkelen en zo miljoenen anderen in dezelfde val te laten lopen.

Het is jammer dat de ziekte van Alzheimer een onomkeerbare degeneratieve aandoening is, aangezien hersencellen slechts zeer moeizaam of niet kunnen worden geregenereerd. Het lichaam stopt met de aanmaak ervan als ze halverwege de twintig zijn en begint dan aan het langzame proces van uitputting. Bij het normale tempo van een persoon in goede gezondheid zou naar schatting 5% tot 7% van de hersencellen verloren gaan tijdens een mensenleven van 150 jaar. Veel van onze mensen verliezen meer dan de helft van hun hersencellen tegen de leeftijd van 50 tot 75 jaar!

Compassie en zorgzaamheid zouden moeten beginnen wanneer we zien dat onze medemensen, familie, buren, verwanten… zich halsoverkop in deze en andere ziekten storten, of dat we als maatschappij voorbijgaan aan al de risico’s. We moeten een praktische manier vinden om ze te waarschuwen voor wat ze zichzelf aandoen. En we moeten de wijsheid hebben om de kennis die we al hebben over de oorzaken onmiddellijk in de praktijk te brengen. Heel onze manier van leven en eten en uitputting van ons systeem, is een aaneensluiting van oorzaken geworden – maar we zijn op zoek naar een medicijn dat ons toestaat om gewoon door te gaan?

Want het is gemakkelijk om uit te brengen dat zes minuten per dag intensief sporten kan alzheimer mogelijk met tien jaar vertragen. Is het waar dat nieuw bloedonderzoek de ziekte mogelijk veel sneller kan opsporen? En dan, wanneer ze opgespoord is? En is het waar dat een veelbelovend alzheimermedicijn goedgekeurd is? en dat zelfs een team onderzoekers van de KULeuven/VIB “een nieuwe doorbraak gerealiseerd hebben in het onderzoek naar de ziekte van Alzheimer.”

De hoopvolle berichten over de strijd tegen alzheimer volgen elkaar in rap tempo op. Is het einde van de ziekte nabij? Edo Richard, neuroloog bij het Radboudumc, heeft er vraagtekens bij “Ik zie mezelf als een rasoptimist. Maar als je mij vraagt of we in een stroomversnelling óf in een patstelling zitten, zou ik kiezen voor dat laatste.”

“Elke maand verschijnen ruim vijfhonderd wetenschappelijke publicaties over dementie, waar alzheimer de meest voorkomende vorm van is. Ze noemen elk onderzoek een kleine stap. Bovendien moet vervolgonderzoek de bevindingen verifiëren. “En heel weinig van wat gepubliceerd wordt, is uiteindelijk relevant voor de behandeling”.

Maar het blijft zoeken naar een “behandeling”, zoals altijd – en niet naar kennis over – en vermijding van – oorzaken. Nochtans zijn er al heel wat feiten gekend over factoren die hersenceldegeneratie in de hand werken – zie eerder – maar het moét een behandeling worden zodat we oorzaken kunnen verrassen, zodat ze geen gevolgen meer hebben.
De ziekte van Alzheimer is een hersenaandoening waarbij geleidelijk steeds meer hersenweefsel verdwijnt. Dat leidt tot het verlies van hersenfuncties.Dit gebeurt doordat schadelijke eiwitten (amyloid) zich ophopen in de zenuwcellen, die daardoor kapotgaan. Dat gebeurt vaak het snelst in het gedeelte dat herinneringen aanmaakt, waardoor het kortetermijngeheugen en later ook het langetermijngeheugen verdwijnt. Wetenschappers proberen medicijnen te ontwikkelen die de schadelijke eiwitten kunnen ondervangen.
Dr Shelton heeft zoveel geschreven over amyloïde plaque en ik heb de indruk dat het onderzoek geen enkele vordering maakt, want dat komt nog altijd overeen met de vaststellingen van Shelton. Het onderzoek staat te trappelen en te popelen om met een wondermedicijn uit te pakken, de zoveelste illusie en bijkomende toevoeging van alle problemen die er al zijn, omdat men zoekt waar niets te vinden is. Nochtans zijn de fondsenwervingsmachines volop bezig de centen aan het binnenrijven. Met hun eigen woorden : “Maar zoals de wetenschappers zeggen : we zijn er nog niet, er moet nog veel bijkomend onderzoek en testen gebeuren om uiteindelijk komen tot een medicatie. Daarom ook onze oproep : blijf het onderzoek steunen want u kan mee het verschil maken !”
Ik heb geen glazen bol, maar ik durf te voorspellen dat met geen 100.000 miljard aan onderzoeksgeld en niet over 100 jaar een oplossing zal zijn gevonden. Maar dat is de bedoeling, want anders droogt de bron op.

Dit artikel maakt deel uit van de toegevoegde artikels in het digitale boekje “Verhoog de Kracht van het Brein”. Dit boekje is een onderdeel van het Natur-El-abonnement 2023 waarin alle nieuw uitgebrachte publicaties worden opgenomen.

Voor meer info, zie “abonnement 2023”

Verleden week hadden we het over Kanker (preventie). Nu hoorde ik gisteren dat het zo goed gaat met de kankertherapie en dat we iedere week op een of andere manier een “doorbraak” kennen. Dat is merkwaardig, geen woord over preventie, alleen over therapie en dat we gul moeten geven, want het is zo erg nodig voor het onderzoek. De deelnemers van verleden week hebben het gehoord: zolang er oorzaken zijn, zullen er ziekten zijn en als de ziekte wordt gedwarsboomd in haar doel, wordt het een steeds hopelozere ziekte. Zijn er geen hulpmiddelen? Ja, die zijn er, maar die zijn niet de basis, maar een ondersteuning.

Tandzeep

In 2001 las ik voor de eerste keer over “Toothsoap”. Het werd aangekondigd als dé oplossing voor de mondhygiëne, ter versterking van het glazuur…

De eerste versie daarvan waren dunne sliertjes zeep die al poetsend in de mond werden opgelost en ondertussen een hoop schuim produceerden. Het moet worden toegegeven dat het resultaat wel een mond frisse tanden gaf, maar de bittere zepige bijsmaak was minder. Eigenlijk vond ik dat een heel gedoe en 25 dollar voor zo een klein potje met een beetje zeepslierten vond ik toch een beetje met het haar getrokken. Ik probeerde zelf Marseillezeep te raspen, maar de smaak was nog slechter.

Ongeveer een jaar later kwam de vloeibare versie van Toothsoap op de markt. Dat lag al een heel stuk beter, was praktischer en efﬁciënter en de smaak van de zeep was zachter. Maar de gedachte bleef bij mij, waarom een ﬂesje met 50 ml plantaardige zeep 25 dollar moet kosten… Dat daar vijf druppels etherische olie aan toegevoegd werden, kon dat niet verantwoorden.

Ik begon uit te zoeken wat er op de markt was aan zuivere plantaardige zepen (geen zepen van frituurvet, dierlijke smeltvetten of mengsels!), maar laat me zeggen dat er maar weinig echte zuivere ongeparfumeerde zepen bestaan. En dat het zoeken was als naar een speld in een hooiberg. Dat heeft vijf jaar geduurd, tot ik in 2010 zuivere biologische Castillezeep vond, waarvan de smaak niet bitter was en waar zo weinig mogelijk andere ingrediënten dan de natuurlijke olie of vetten (olijfolie, zonnebloemolie en/of kokosolie en soms een beetje citroenzuur als bewaarmiddel) werden aan toegevoegd. Opgepast, ik weet dat sommigen plantaardige glycerinezeep verkiezen, maar dat is niet geschikt om de tanden te poetsen.

Castillezeep ben ik beginnen te gebruiken als tandzeep, als shampoo, als douchezeep… maar telkens in een aangepaste dosering en met toevoeging van andere natuurlijke producten.

Na ruim vijftien jaar, is de tandzeep in verschillende varianten gebruikt geweest. Het volgende was de eerste versie :

50 ml biologische Castillezeep (van verzeepte kokos) 1 druppel etherische olie van marjolein ; 1 druppel etherische olie van rozemarijn ; 3 druppels etherische olie van venkel ; 5 druppels etherische olie van groene munt in een ﬂesje van 60 ml met druppelpipet.
werd mijn eerste recept