Hoofdpijn zoals opgemerkt door George Bernhard Shaw (1856-1930), de Engelse schrijver en criticus, leed in het begin van zijn leven maandelijks aan heftige hoofdpijnaanvallen.
Was het een gevolg van een zittend leven ? vroeg hij zich af, voortdurend hard werken en slechts zo nu en dan wat thee, alcohol en vlees. ‘Ik wil léven maar ik krijg niet meer dan anderhalf uur per dag om stoom af te blazen…’
‘Bijgevolg hoopt diep stoom zich op, wordt giftig en explodeert zij ten slotte eenmaal in de maand in een afschuwelijke hoofdpijn.’
Eens per maand, tot hij 70 was, leed Bernard Shaw aan vreselijke hoofdpijn, die altijd een dag duurde. Op een middag toen hij net weer hersteld was van een aanval, werd hij voorgesteld aan Nansen. Hij vroeg aan de beroemde poolreiziger of hij ooit een medicijn voor hoofdpijn ontdekt had. ‘Nee,’ zei Nansen met een blik van verbazing.
‘Heeft U ooit geprobeerd een medicijn tegen hoofdpijn te vinden?’ ‘Nee.’
‘Is dat nou niet verbazend!’ riep Shaw uit, ‘U heeft er uw hele leven aan besteed om de Noordpool te ontdekken, die niemand ter wereld ook maar iets kan schelen, en u heeft zelfs niet geprobeerd een medicijn tegen hoofdpijn te vinden, waar ieder levend mens om zit te springen.’
Shaw groeide in de loop van zijn leven geleidelijk naar een vegetarische levenswijze, maar het bracht hem nauwelijks verlichting. Toen hij 70 was stapte hij af van zijn toenmalig gebruikelijke dieet – bonen, erwten en macaroni – en ging over op verse vruchten, verse groenten, waarmee hij zijn hoofdpijnen vrijwel geheel verdreef.
Vereenvoudigd uitgedrukt, zouden wij het verschijnsel hoofdpijn kunnen omschrijven als een “toxiciteits-symptoom”. Alle oorzaken die tot deze “vergiftiging” kunnen leiden, moeten op het appèl verschijnen. Het is belangrijk dat men deze informatie grondig doorneemt. Zij is niet enkel nuttig voor hoofdpijnlijders, maar ook voor alle anderen, die al of niet aan (andere) gezondheidsproblemen lijden, maar die begaan zijn met hun gezondheid als positief gegeven. Ik begrijp de gevoeligheid die rond het begrip “toxiciteit” hangt. Men brengt het woord “vergif” in verband met totaal andere stoffen, dan deze die hier in deze context worden bedoeld. Men denkt vooral aan snel werkende vergiften, waarvan men duidelijk, zwart op wit, de bewijzen ziet. Dat er ook toxines zijn, die slechts zeer langzaam de lichamelijke functies aantasten en verstoren, en waarvan wij de werking niet aanvaarden, en die aan de basis liggen van onze beschavingsziekten, wordt niet begrepen. Tot de zgn. ‘toxines’ kunnen wij rekenen : alle niet met de menselijke natuur verenigbare voedings- en/of genotmiddelen. Ook verkeerde combinaties van in wezen wel aanvaardbare voeding, maar ook buitensporige hoeveelheden, slechte eetstijl, (eten onder) spanningen, kunnen ervoor zorgen dat de stofwisseling bemoeilijkt wordt, waardoor in het organisme zelf toxische – ongewenste- producten worden gevormd. Toxiciteit is een belangrijk thema bij hoofdpijn, migraine, zenuwaandoeningen, maar ook bij reuma, ontstekingsverschijnselen enz.
Toxiciteit is geen individueel fenomeen. Iedereen heeft te maken met toxiciteit. Binnen het organisme lopen dagelijks duizenden processen fout. Tot op zekere hoogte ondervindt het organisme daar nauwelijks of geen hinder van, door de goede werking van de buffersystemen. Deze buffersystemen zijn in hun werking afhankelijk van onze algemene vitaliteit. In belaste perioden, of wanneer men door de zware emoties en door fysieke vermoeidheid verzwakt is, zal de werking van deze buffersystemen minder efficiënt zijn. Bovendien is er tussen verschillende personen een totaal verschillend vermogen in de capaciteiten van de buffersystemen. Er zijn mensen met een algemeen verhoogde gevoeligheid; er zijn mensen met een sterke, stabiele constitutie. Mensen wiens gevoeligheid verhoogd is, reageren krachtiger op “pijn”. Dat betekent nog niet, dat de personen die minder of helemaal niet reageren, minder hinder ondervinden van bepaalde toxiciteit. Zij reageren niet, of niet meer. Hun organisme heeft de toxiciteit aanvaard en tolereert de afwijking. We zijn dan verleid om te zeggen dat men er “immuun” voor geworden is, maar we moeten daarmee voorzichtig zijn. Bij gebrek aan signaal en bij gebrek aan symptomen, zouden mensen overmoedig kunnen worden en ineens de volle rekening krijgen.
Het is mogelijk dat ze een natuurlijke capaciteit hebben om belastende toxines en zuren te isoleren, te compenseren en af te voeren. Het is verwonderlijk dat de zwaarst vervuilde personen, over het algemeen niet meer reageren. Men kan dit niet-reageren als een voordeel zien, maar het is in feite een nadeel. Men verliest de natuurlijke signaalfunctie, waardoor men in een kritieke situatie terechtkomt. Hoe vaak hoort men niet zeggen : “Zo’n sterke persoon, nooit ziek geweest, en nu ineens…”
Het bestrijden van de (hoofd)pijn, is het bestrijden en het vermijden van de stroom van toxines. Vergeten wij niet dat het menselijk organisme nooit in de geschiedenis blootgesteld werd aan dergelijke massale mogelijkheden waardoor het zich kan intoxiceren.
