“De wonderbare apotheek van de natuur, die door de hemelse Architect in ons wezen werd gelegd, produceert de meeste geneesmiddelen die we nodig hebben.” – Norman Cousins
Cousins kon het weten, dat de natuur – het lichaam – mits de juiste middelen en mits in de juiste gemoedsstemming, in staat is iedere substantie aan te maken, waaraan het behoefte heeft.
Deze man met een indrukwekkende carrière als schrijver, uitgever, diplomaat, voorspreker van holistische geneeswijzen, en een merkwaardig en gehard optimist… had een groot werkterrein en zette zich in voor wereldvrede, rechtvaardigheid, de vrijheid van meningsuiting, de menselijke impact op de natuur, en tenslotte werd hij een predikant van de natuurlijke gezondheid. Een studie van zijn leven is interessant… maar laten we even kijken hoe in 1960 een ervaring het leven van Cousins zo veranderde, terwijl het precies daardoor zijn diepste overtuiging versterkte, dat de mens zijn eigen ziekten kan overwinnen, zonder medische mishandeling, maar door omstandigheden te scheppen die gunstig zijn voor genezing.
In 1960 werd Cousins geveld door een “ongeneeslijke” vorm van spondilitis, en een levensbedreigende collageen-ziekte. Cousins volgde toen een voedingswijze met heel veel vitamine C en de vitamine L – Positieve emoties (inclusief dagelijkse dosissen hartsgrondig lachen / schuddebuiken) moesten goed zijn als tegengewicht voor de ziekmakende frustratie, angst, en negatieve impact (aan de basis van zijn ziekte). De dokters die hij consulteerde of waarmee hij samenwerkte waren vaak erg sceptisch over zijn acties en “dromen opdat het onmogelijke zou gebeuren”. Hoe zijn miraculeuze genezing verliep, beschreef hij in zijn bestseller “Anatomy of an Illness” dat enkele jaren later ook in het Nederlands verscheen als “De anatomie van een ziekte” (Reflecties over genezing en regeneratie) . (Anatomy of an Illness is een onderdeel van de Module P – over positief denken, stressbeheersing, optimisme…)
In het boek gaat hij uit van zijn persoonlijke ervaring en onderzoek en bevestigt hij dat “de levenskracht” mogelijk de minst begrepen kracht is op aarde. “Mensen worden niet opgesloten binnen de vastgelegde grenzen. Het streven naar perfectie en verbetering is niet iets hoogmoedig, maar de hoogste manifestatie van een groot ontwerp.”
“Hartelijk lachen is een goede manier om inwendig te joggen zonder de deur uit te gaan.” – (Norman Cousins – de uitvinder van de cliniclowns)
Vijftien jaar na zijn ziekte, had Cousins een hartaanval en vroeg zich af of het nu nog wel mogelijk was om nog een tweede keer te herstellen van een levensbedreigende conditie – in één leven… maar hij zou er alles voor doen om het mogelijk te maken.
Toen men hem binnen bracht in het ziekenhuis op een draagberrie, onmiddellijk na de aanval, sprak hij tot zijn verzorgers en dokters “Heren, ik wil dat jullie weten dat jullie nu kijken naar de verbluffendste geneesmachine die ooit over jullie ziekenhuisvloer werd gereden.” En nogmaals genas Cousins en nogmaals beschreef hij zijn ervaringen in een boek: The Healing Heart: Antidotes to Panic and Helplessness. (Het genezende hart : antidotes voor paniek en hulpeloosheid). In het boek trekt hij zijn ervaring naar een levensbedreigende conditie open naar een levensbedreigde mensheid. Het bedroefde hem dat al zijn boeken over de ziekten van de wereld, niet het volle lezerpubliek bereikten, ongeacht zijn persoonlijke ervaringen met ziekte en genezing in Anatomy of an Illness. Zijn bezorgdheid was, zoals hij het beschreef in The Healing Heart, “dat ieders gezondheid, ook die van de komende generaties, meer afhankelijk zijn van de gezondheid van de maatschappij en de omgeving, en dat het gezond maken van het land van grotere betekenis is dan de individuele zaak van ieders ziekte.” Hij besloot zijn boek met een oproep om een einde te stellen aan de oorlog(en), omdat een goede en positieve conditie van de mensheid niet te verzoenen valt met oorlogen en voorbereidingen tot de oorlog.
“Hartelijk lachen is een goede manier om vanbinnen in jou te joggen, zonder één voet buiten de deur te zetten.” -Norman Cousins
Ik heb al vaker de naam Norman Cousins genoemd. In feite is het een man die ons aan het denken heeft gezet over therapie, gezondheid en wat daarvoor nodig is. Als het van Cousins afhangt, geen dag zonder schuddebuikend lachen ! En hij heeft daar een goede reden voor. In zijn boek, Anatomy of an Illness, beschrijft Norman Cousins zijn rigoureuze herstel van spondylitis ankylopoetica, een pijnlijke collageenziekte die hem onbeweeglijk maakte, en op het dieptepunt bijna niet in staat zelfs zijn kaak te bewegen. Zijn arts en oude vriend Dr. William Hitzig zei het hem botweg: slechts één op de vijfhonderd mensen bij wie deze aandoening werd vastgesteld, herstelt. Om deze kansen te verslaan, besloot hij dat hij actief moest nagaan waarom zijn lichaam reageerde zoals het was en hoe hij de schade kon terugdraaien. In de eerste plaats concludeerde hij dat een extreem stressvolle reis naar Rusland, als gevolg van miscommunicatie en een strakke planning, zijn immuunsysteem kwetsbaar had gemaakt voor de giftige dampen die werden uitgestoten door grote dieselmotoren die de klok rond in zijn hotel aan het werk waren. Na een grondige analyse van het hoe en waarom en het onderkennen van de oorzaak, was de taak die voor hem lag eenvoudig. Hij moest zijn immuunsysteem herstellen. Hij moest gewoon uitzoeken hoe. Zich baserend op eerder gelezen boeken over het onderwerp, zoals Hans Selye’s The Stress of Life, leerde hij dat negatieve emoties, zoals frustratie of onderdrukte woede, verband houden met uitputting van de bijnier. Daarom ging Cousins ervan uit dat het tegenovergestelde waar was, dat positieve emoties – liefde, hoop, geloof, lachen, vertrouwen – heilzame resultaten zouden opleveren. Cousins wist echter dat “positieve emoties aan het werk zetten niet zo eenvoudig is als het aanzetten van een tuinslang.” Bovendien leerde hij dat de pijnstillers die hij kreeg toegediend – minstens 38 pillen aspirine en fenylbutazone per dag – zelfs in kleine hoeveelheden destructief konden zijn en inwendige bloedingen bevorderen. Hiervoor vroeg hij Dr. Hitzig om twee dingen. Om zijn immuunsysteem te herstellen, zouden extreem hoge doses ascorbinezuur of vitamine C – zoals hij had opgevangen – ontstekingen bestrijden en zijn verslechterende bijnieren kunnen voeden. En om de ondraaglijke pijn te bestrijden, zou hij het proberen met lachen… Maar lachen doe je niet zomaar. Je hebt een aanleiding nodig en die zocht hij in films van Marx Brothers. Veel plezier beleefde hij aan Verborgen camera en selecties uit E.B. White’s Subtreasury of American Humor. Hij ontdekte al snel dat slechts tien minuten opgewekt hartelijk lachen ongeveer twee uur pijnloze slaap kon opleveren. En dat was al een hele verbetering tegenover de aanhoudende pijn die tot dan toe zonder onderbreking moest onderdrukt worden. Het resultaat is duidelijk. Na een aantal jaren van continue lachtherapie, kwam Cousins tot op het punt waarop hij nog nauwelijks tot geen pijn in het dagelijks leven ervaarde. Hoewel hij op vitamine C vertrouwde om het immuunsysteem fysiek te herstellen, vertrouwde hij in de eerste plaats op de vaak over het hoofd geziene “medicatie van lachen” om mentaal – en fysiek – de hindernissen op te ruimen die de genezing verhinderden, en zijn gezondheid op de sporen te houden. Nu vinden we natuurlijk dat ziekte niet zomaar iets is om over of mee te lachen. We zijn er tot op het dodelijke ernstig mee. Kijk maar naar de ziekenkamers en de behandelruimtes, of in de wachtkamers. Nochtans is het lachen, lachen, lachen…
De voorbije week heb ik Norman Cousins’ “Anatomy of an Illness” bestudeerd, gedigitaliseerd en de fouten uit de digitalisatie weggewerkt. Dat heeft me met grote bewondering doen kijken naar een andere manier om medische zorg te bedrijven. Cousins wijst erop hoe belangrijk het is, wanneer ziek, om een positief, gezond, genezingsklimaat te hebben. Als dokters je weinig hoop geven, je omgeving geen signalen van leven meer geeft, hoe kan je dan ooit uit dat dal omhoog klauteren? En als hoop en positieve gedachten dan al geen levensverlengers zijn, dan kunnen ze toch maken dat die laatste maanden of jaren geen ‘wachten op de dood’ worden, maar geleefd worden. In dat boek staat een hoofdstuk over pijn, en hoewel het helemaal interessant is, vertaal ik hier de inleiding :
Mensen in de westerse wereld zijn waarschijnlijk de meest pijnbewuste mensen op aarde. Jarenlang hebben we het in de pers, op radio, via televisie, in alledaagse gesprekken in ons laten trommelen – dat elke zweem van pijn moet worden uitgebannen alsof het het ultieme kwaad is. Als gevolg hiervan worden we een natie van pillenpakkers en hypochonders, waarbij de geringste pijn escaleert tot een verschroeiende beproeving.
We weten heel weinig over pijn en wat we niet weten, maakt het des te meer pijn. In feite is geen enkele vorm van analfabetisme zo wijdverspreid of duur als onwetendheid over pijn – wat het is, wat het veroorzaakt, hoe ermee om te gaan zonder paniek. Bijna iedereen kan de namen van op zijn minst een dozijn medicijnen noemen die de pijn door alle mogelijke oorzaken kunnen verzachten – van hoofdpijn tot aambeien. Er is veel minder kennis over het feit dat ongeveer 90 procent van de pijn zelflimiterend is, dat het niet altijd een indicatie is van een slechte gezondheid, en dat het meestal het gevolg is van spanning, stress, zorgen, luiheid, verveling. , frustratie, onderdrukte woede, onvoldoende slaap, te veel eten, slecht uitgebalanceerd dieet, roken, overmatig drinken, onvoldoende lichaamsbeweging, muffe lucht of elk van de andere vormen van misbruik die het menselijk lichaam in de moderne samenleving tegenkomt.
Het meest genegeerde feit over pijn is dat de beste manier om het te elimineren, het elimineren van misbruik is. In plaats daarvan grijpen veel mensen bijna instinctief naar de pijnstillers – aspirines, barbituraten, codeïnen, kalmerende middelen, slaappillen en tientallen andere pijnstillers of desensibiliserende medicijnen.
De meeste doktoren maken zich grote zorgen over de mate waarin de medische wereld tegenwoordig de attributen van een pijnstillende industrie aanneemt. Hun kantoren zijn overladen met mensen die er ziekelijk, maar ten onrechte van overtuigd zijn dat er iets vreselijks met hen gaat gebeuren. Het is maar al te duidelijk dat de campagne om mensen bij de eerste tekenen van pijn naar een dokter te laten rennen, een enorme vlucht heeft genomen. Artsen vinden het moeilijk om voldoende aandacht te geven aan patiënten die echt een deskundige diagnose en behandeling nodig hebben, omdat hun tijd wordt opgeslokt door mensen die niets mis met hen hebben, behalve een tijdelijke ongesteldheid of psychogene pijn.
Patiënten voelen zich vaak verontwaardigd en beledigd als de arts hen vertelt dat hij geen organische oorzaak voor de pijn kan vinden. Ze hebben de neiging de term ‘psychogeen’ te interpreteren als een klaagzang over niet-bestaande symptomen. Ze moeten worden voorgelicht over het feit dat veel vormen van pijn geen onderliggende fysieke oorzaak hebben, maar het resultaat zijn, zoals eerder vermeld, van spanning, stress of vijandige factoren in de algemene omgeving. Soms kan pijn een manifestatie zijn van ‘conversiehysterie’, zoals eerder vermeld, de naam die Jean Charcot heeft gegeven aan fysieke symptomen die hun oorsprong hebben in emotionele stoornissen.
Het is duidelijk dat het dwaasheid is als iemand symptomen negeert die een waarschuwing kunnen zijn voor een mogelijk ernstige ziekte. Sommige mensen zijn zo bang om slecht nieuws van een dokter te krijgen dat ze hun malaise laten verergeren, soms voorbij het punt waarop geen terugkeer mogelijk is. Totale verwaarlozing is niet het antwoord op hypochondrie. Het enige antwoord moet meer voorlichting zijn over de manier waarop het menselijk lichaam werkt, zodat meer mensen in staat zullen zijn om een intelligente koers te varen tussen promiscue pillen en onverantwoord negeren van echte symptomen.
Van alle vormen van pijn is er geen belangrijker voor het individu om te begrijpen dan de “drempel”-variëteit. Bijna iedereen heeft een veelbetekenende pijn die wordt geactiveerd wanneer spanning of vermoeidheid een bepaald punt bereikt. Het kan de vorm aannemen van een migraine-achtige hoofdpijn of een knellende pijn diep in de buik of krampen of pijn in de onderrug of zelfs pijn in de gewrichten. De persoon die heeft geleerd hoe hij de correlatie tussen dergelijke drempelpijnen en hun oorzaak kan maken, raakt niet in paniek wanneer ze zich voordoen; hij of zij doet iets aan het verlichten van stress en spanning. Als de pijn aanhoudt ondanks het ontbreken van een duidelijke oorzaak, zal de persoon de dokter bellen.
Als onwetendheid over de aard van pijn wijdverbreid is, is onwetendheid over de manier waarop pijnstillende medicijnen werken zelfs nog groter. Wat over het algemeen niet wordt begrepen, is dat veel van de geroemde pijnstillers de pijn verbergen zonder de onderliggende aandoening te corrigeren. Ze dempen het mechanisme in het lichaam dat de hersenen erop attent maakt dat er iets mis is. Het lichaam kan een hoge prijs betalen voor het onderdrukken van pijn, ongeacht de fundamentele oorzaak.
Professionele atleten worden soms ernstig benadeeld door trainers die tot taak hebben hen in beweging te houden. Hoe bekender de atleet, hoe groter het risico dat hij of zij wordt blootgesteld aan extreme medische maatregelen als hij of zij letsel oploopt. De sterhonkbal-werper wiens arm pijnlijk is vanwege een gescheurde spier of weefselschade, heeft mogelijk meer dan wat dan ook, langdurige rust nodig. Maar zijn team strijdt om een plaats in de World Series; dus de trainer of dokter, die wordt opgeroepen om zijn magie te bewerken, reikt naar een sterke dosis butazolidine of andere krachtige pijnonderdrukkers. Presto, de pijn verdwijnt! De werper neemt zijn plaats op de heuvel in en doet het uitstekend. Dat zou echter de laatste wedstrijd kunnen zijn, waarin hij met volle kracht een bal kan gooien. De medicijnen hebben de gescheurde spier niet gerepareerd of het beschadigde weefsel genezen. Wat ze deden was de pijn maskeren, waardoor de werper hard kon gooien en de gescheurde spier nog meer beschadigde. Geen wonder dat zoveel topatleten op hun best worden gekapt, meer de slachtoffers van overijverige behandeling van hun verwondingen dan van de verwondingen zelf.
De koning van alle pijnstillers is natuurlijk aspirine. De Amerikaanse Food and Drug Administration staat toe dat aspirine zonder recept wordt verkocht, maar het medicijn kan, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, gevaarlijk zijn en, in hoge doses, potentieel dodelijk. Aspirine wordt door meer mensen zelf toegediend dan enig ander medicijn ter wereld. Sommige mensen zijn aspirine-poppers en nemen er tien of meer per dag in. Wat ze niet weten, is dat de kleinste dosis interne bloedingen kan veroorzaken. Nog ernstiger is misschien het feit dat aspirine antagonistisch is voor collageen, dat een sleutelrol speelt bij de vorming van bindweefsel. Aangezien veel vormen van artritis het uiteenvallen van het bindweefsel met zich meebrengen, kan het constante gebruik van aspirine (en pijnstillers) de onderliggende artritische aandoening zelfs versterken.
Norman Cousins gaat verder in zijn boek over de visie op pijn en hoe mensen deze totaal verkeerd inschatten. Hij geeft voorbeelden van hoe de afwezigheid van pijn (bv in geval van lepra) ernstige gevolgen heeft, en de conclusie is dat pijn ons iets wil vertellen. Het verdoven van het waarschuwende knipperlicht brengt in ieder geval geen genezing!
“Anatomy of an Illness” is ooit gepubliceerd in het Nederlands, maar ik heb niet het geluk gehad een Nederlands exemplaar te vinden… Ondertussen heb ik deze Engelse versie toegevoegd aan de digitale Module P – Positief Denken, waarin al mij n info over positief denken, stressbeheersing, ademhaling… is samengebracht; die nog steeds te koop is voor de prijs van 30 euro.
Module P is een uitgebreide verzameling rond Positief Denken, Relaxatie, Ademhaling en alles wat kan helpen om dat deel van het gezondheidsprogramma te versterken? Deze Module bevat pareltjes van inspiratie om van iedere dag “Het Beste” te maken. Alles kan veranderen. De realiteit van alles wat we ervaren, wordt gevormd in het brein. Deze Module kost 30 euro. Na betaling op de Natuur-El-rekening ontvang je de downloadlink. Aanvragen (30 euro)
Betaal op de Natur-El – rekening : IBAN: BE43 9733 7932 4901 BIC: ARSPBE22 tnv Natur-El. Laat ons ook per mail weten via welk email-adres je toegang wil krijgen.
