De voorbije week heb ik Norman Cousins’ “Anatomy of an Illness” bestudeerd, gedigitaliseerd en de fouten uit de digitalisatie weggewerkt. Dat heeft me met grote bewondering doen kijken naar een andere manier om medische zorg te bedrijven. Cousins wijst erop hoe belangrijk het is, wanneer ziek, om een positief, gezond, genezingsklimaat te hebben. Als dokters je weinig hoop geven, je omgeving geen signalen van leven meer geeft, hoe kan je dan ooit uit dat dal omhoog klauteren? En als hoop en positieve gedachten dan al geen levensverlengers zijn, dan kunnen ze toch maken dat die laatste maanden of jaren geen ‘wachten op de dood’ worden, maar geleefd worden. In dat boek staat een hoofdstuk over pijn, en hoewel het helemaal interessant is, vertaal ik hier de inleiding :
Mensen in de westerse wereld zijn waarschijnlijk de meest pijnbewuste mensen op aarde. Jarenlang hebben we het in de pers, op radio, via televisie, in alledaagse gesprekken in ons laten trommelen – dat elke zweem van pijn moet worden uitgebannen alsof het het ultieme kwaad is. Als gevolg hiervan worden we een natie van pillenpakkers en hypochonders, waarbij de geringste pijn escaleert tot een verschroeiende beproeving.
We weten heel weinig over pijn en wat we niet weten, maakt het des te meer pijn. In feite is geen enkele vorm van analfabetisme zo wijdverspreid of duur als onwetendheid over pijn – wat het is, wat het veroorzaakt, hoe ermee om te gaan zonder paniek. Bijna iedereen kan de namen van op zijn minst een dozijn medicijnen noemen die de pijn door alle mogelijke oorzaken kunnen verzachten – van hoofdpijn tot aambeien. Er is veel minder kennis over het feit dat ongeveer 90 procent van de pijn zelflimiterend is, dat het niet altijd een indicatie is van een slechte gezondheid, en dat het meestal het gevolg is van spanning, stress, zorgen, luiheid, verveling. , frustratie, onderdrukte woede, onvoldoende slaap, te veel eten, slecht uitgebalanceerd dieet, roken, overmatig drinken, onvoldoende lichaamsbeweging, muffe lucht of elk van de andere vormen van misbruik die het menselijk lichaam in de moderne samenleving tegenkomt.
Het meest genegeerde feit over pijn is dat de beste manier om het te elimineren, het elimineren van misbruik is. In plaats daarvan grijpen veel mensen bijna instinctief naar de pijnstillers – aspirines, barbituraten, codeïnen, kalmerende middelen, slaappillen en tientallen andere pijnstillers of desensibiliserende medicijnen.
De meeste doktoren maken zich grote zorgen over de mate waarin de medische wereld tegenwoordig de attributen van een pijnstillende industrie aanneemt. Hun kantoren zijn overladen met mensen die er ziekelijk, maar ten onrechte van overtuigd zijn dat er iets vreselijks met hen gaat gebeuren. Het is maar al te duidelijk dat de campagne om mensen bij de eerste tekenen van pijn naar een dokter te laten rennen, een enorme vlucht heeft genomen. Artsen vinden het moeilijk om voldoende aandacht te geven aan patiënten die echt een deskundige diagnose en behandeling nodig hebben, omdat hun tijd wordt opgeslokt door mensen die niets mis met hen hebben, behalve een tijdelijke ongesteldheid of psychogene pijn.
Patiënten voelen zich vaak verontwaardigd en beledigd als de arts hen vertelt dat hij geen organische oorzaak voor de pijn kan vinden. Ze hebben de neiging de term ‘psychogeen’ te interpreteren als een klaagzang over niet-bestaande symptomen. Ze moeten worden voorgelicht over het feit dat veel vormen van pijn geen onderliggende fysieke oorzaak hebben, maar het resultaat zijn, zoals eerder vermeld, van spanning, stress of vijandige factoren in de algemene omgeving. Soms kan pijn een manifestatie zijn van ‘conversiehysterie’, zoals eerder vermeld, de naam die Jean Charcot heeft gegeven aan fysieke symptomen die hun oorsprong hebben in emotionele stoornissen.
Het is duidelijk dat het dwaasheid is als iemand symptomen negeert die een waarschuwing kunnen zijn voor een mogelijk ernstige ziekte. Sommige mensen zijn zo bang om slecht nieuws van een dokter te krijgen dat ze hun malaise laten verergeren, soms voorbij het punt waarop geen terugkeer mogelijk is. Totale verwaarlozing is niet het antwoord op hypochondrie. Het enige antwoord moet meer voorlichting zijn over de manier waarop het menselijk lichaam werkt, zodat meer mensen in staat zullen zijn om een intelligente koers te varen tussen promiscue pillen en onverantwoord negeren van echte symptomen.
Van alle vormen van pijn is er geen belangrijker voor het individu om te begrijpen dan de “drempel”-variëteit. Bijna iedereen heeft een veelbetekenende pijn die wordt geactiveerd wanneer spanning of vermoeidheid een bepaald punt bereikt. Het kan de vorm aannemen van een migraine-achtige hoofdpijn of een knellende pijn diep in de buik of krampen of pijn in de onderrug of zelfs pijn in de gewrichten. De persoon die heeft geleerd hoe hij de correlatie tussen dergelijke drempelpijnen en hun oorzaak kan maken, raakt niet in paniek wanneer ze zich voordoen; hij of zij doet iets aan het verlichten van stress en spanning. Als de pijn aanhoudt ondanks het ontbreken van een duidelijke oorzaak, zal de persoon de dokter bellen.
Als onwetendheid over de aard van pijn wijdverbreid is, is onwetendheid over de manier waarop pijnstillende medicijnen werken zelfs nog groter. Wat over het algemeen niet wordt begrepen, is dat veel van de geroemde pijnstillers de pijn verbergen zonder de onderliggende aandoening te corrigeren. Ze dempen het mechanisme in het lichaam dat de hersenen erop attent maakt dat er iets mis is. Het lichaam kan een hoge prijs betalen voor het onderdrukken van pijn, ongeacht de fundamentele oorzaak.
Professionele atleten worden soms ernstig benadeeld door trainers die tot taak hebben hen in beweging te houden. Hoe bekender de atleet, hoe groter het risico dat hij of zij wordt blootgesteld aan extreme medische maatregelen als hij of zij letsel oploopt. De sterhonkbal-werper wiens arm pijnlijk is vanwege een gescheurde spier of weefselschade, heeft mogelijk meer dan wat dan ook, langdurige rust nodig. Maar zijn team strijdt om een plaats in de World Series; dus de trainer of dokter, die wordt opgeroepen om zijn magie te bewerken, reikt naar een sterke dosis butazolidine of andere krachtige pijnonderdrukkers. Presto, de pijn verdwijnt! De werper neemt zijn plaats op de heuvel in en doet het uitstekend. Dat zou echter de laatste wedstrijd kunnen zijn, waarin hij met volle kracht een bal kan gooien. De medicijnen hebben de gescheurde spier niet gerepareerd of het beschadigde weefsel genezen. Wat ze deden was de pijn maskeren, waardoor de werper hard kon gooien en de gescheurde spier nog meer beschadigde. Geen wonder dat zoveel topatleten op hun best worden gekapt, meer de slachtoffers van overijverige behandeling van hun verwondingen dan van de verwondingen zelf.
De koning van alle pijnstillers is natuurlijk aspirine. De Amerikaanse Food and Drug Administration staat toe dat aspirine zonder recept wordt verkocht, maar het medicijn kan, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, gevaarlijk zijn en, in hoge doses, potentieel dodelijk. Aspirine wordt door meer mensen zelf toegediend dan enig ander medicijn ter wereld. Sommige mensen zijn aspirine-poppers en nemen er tien of meer per dag in. Wat ze niet weten, is dat de kleinste dosis interne bloedingen kan veroorzaken. Nog ernstiger is misschien het feit dat aspirine antagonistisch is voor collageen, dat een sleutelrol speelt bij de vorming van bindweefsel. Aangezien veel vormen van artritis het uiteenvallen van het bindweefsel met zich meebrengen, kan het constante gebruik van aspirine (en pijnstillers) de onderliggende artritische aandoening zelfs versterken.
Norman Cousins gaat verder in zijn boek over de visie op pijn en hoe mensen deze totaal verkeerd inschatten. Hij geeft voorbeelden van hoe de afwezigheid van pijn (bv in geval van lepra) ernstige gevolgen heeft, en de conclusie is dat pijn ons iets wil vertellen. Het verdoven van het waarschuwende knipperlicht brengt in ieder geval geen genezing!
“Anatomy of an Illness” is ooit gepubliceerd in het Nederlands, maar ik heb niet het geluk gehad een Nederlands exemplaar te vinden… Ondertussen heb ik deze Engelse versie toegevoegd aan de digitale Module P – Positief Denken, waarin al mij n info over positief denken, stressbeheersing, ademhaling… is samengebracht; die nog steeds te koop is voor de prijs van 30 euro.
Module P is een uitgebreide verzameling rond Positief Denken, Relaxatie, Ademhaling en alles wat kan helpen om dat deel van het gezondheidsprogramma te versterken? Deze Module bevat pareltjes van inspiratie om van iedere dag “Het Beste” te maken. Alles kan veranderen. De realiteit van alles wat we ervaren, wordt gevormd in het brein. Deze Module kost 30 euro. Na betaling op de Natuur-El-rekening ontvang je de downloadlink.
Aanvragen (30 euro)
Betaal op de Natur-El – rekening : IBAN: BE43 9733 7932 4901 BIC: ARSPBE22 tnv Natur-El. Laat ons ook per mail weten via welk email-adres je toegang wil krijgen.
Volgende brief : Het Ren-Naar-De-Dokter-Syndroom