zodat het leven naar je lacht…
Een merkwaardige ervaring door Norman Cousins
“Hartelijk lachen is een goede manier om vanbinnen in jou te joggen, zonder één voet buiten de deur te zetten.”
-Norman Cousins
| Ik heb al vaker de naam Norman Cousins genoemd. In feite is het een man die ons aan het denken heeft gezet over therapie, gezondheid en wat daarvoor nodig is. Als het van Cousins afhangt, geen dag zonder schuddebuikend lachen ! En hij heeft daar een goede reden voor. In zijn boek, Anatomy of an Illness, beschrijft Norman Cousins zijn rigoureuze herstel van spondylitis ankylopoetica, een pijnlijke collageenziekte die hem onbeweeglijk maakte, en op het dieptepunt bijna niet in staat zelfs zijn kaak te bewegen. Zijn arts en oude vriend Dr. William Hitzig zei het hem botweg: slechts één op de vijfhonderd mensen bij wie deze aandoening werd vastgesteld, herstelt. Om deze kansen te verslaan, besloot hij dat hij actief moest nagaan waarom zijn lichaam reageerde zoals het was en hoe hij de schade kon terugdraaien. In de eerste plaats concludeerde hij dat een extreem stressvolle reis naar Rusland, als gevolg van miscommunicatie en een strakke planning, zijn immuunsysteem kwetsbaar had gemaakt voor de giftige dampen die werden uitgestoten door grote dieselmotoren die de klok rond in zijn hotel aan het werk waren. Na een grondige analyse van het hoe en waarom en het onderkennen van de oorzaak, was de taak die voor hem lag eenvoudig. Hij moest zijn immuunsysteem herstellen. Hij moest gewoon uitzoeken hoe. Zich baserend op eerder gelezen boeken over het onderwerp, zoals Hans Selye’s The Stress of Life, leerde hij dat negatieve emoties, zoals frustratie of onderdrukte woede, verband houden met uitputting van de bijnier. Daarom ging Cousins ervan uit dat het tegenovergestelde waar was, dat positieve emoties – liefde, hoop, geloof, lachen, vertrouwen – heilzame resultaten zouden opleveren. Cousins wist echter dat “positieve emoties aan het werk zetten niet zo eenvoudig is als het aanzetten van een tuinslang.” Bovendien leerde hij dat de pijnstillers die hij kreeg toegediend – minstens 38 pillen aspirine en fenylbutazone per dag – zelfs in kleine hoeveelheden destructief konden zijn en inwendige bloedingen bevorderen. Hiervoor vroeg hij Dr. Hitzig om twee dingen. Om zijn immuunsysteem te herstellen, zouden extreem hoge doses ascorbinezuur of vitamine C – zoals hij had opgevangen – ontstekingen bestrijden en zijn verslechterende bijnieren kunnen voeden. En om de ondraaglijke pijn te bestrijden, zou hij het proberen met lachen… Maar lachen doe je niet zomaar. Je hebt een aanleiding nodig en die zocht hij in films van Marx Brothers. Veel plezier beleefde hij aan Verborgen camera en selecties uit E.B. White’s Subtreasury of American Humor. Hij ontdekte al snel dat slechts tien minuten opgewekt hartelijk lachen ongeveer twee uur pijnloze slaap kon opleveren. En dat was al een hele verbetering tegenover de aanhoudende pijn die tot dan toe zonder onderbreking moest onderdrukt worden. Het resultaat is duidelijk. Na een aantal jaren van continue lachtherapie, kwam Cousins tot op het punt waarop hij nog nauwelijks tot geen pijn in het dagelijks leven ervaarde. Hoewel hij op vitamine C vertrouwde om het immuunsysteem fysiek te herstellen, vertrouwde hij in de eerste plaats op de vaak over het hoofd geziene “medicatie van lachen” om mentaal – en fysiek – de hindernissen op te ruimen die de genezing verhinderden, en zijn gezondheid op de sporen te houden. Nu vinden we natuurlijk dat ziekte niet zomaar iets is om over of mee te lachen. We zijn er tot op het dodelijke ernstig mee. Kijk maar naar de ziekenkamers en de behandelruimtes, of in de wachtkamers. Nochtans is het lachen, lachen, lachen… |
Lach eens mee https://www.youtube.com/watch?v=PcQT1VRMtes |