Gedroogde vijgen kunnen wel lekker zijn, zeker in oktober-december als ze nog maar pas gedroogd zijn, maar de test met rijpe verse vijgen kunnen ze niet doorstaan.
Het is mogelijk om vijgen te kweken – ook hier – want we hopen over enkele weken, nadat we nog zeker enkele weken de Roosdaalse bruine geplukt hebben, ook nog te kunnen beginnen aan de zwarte vijgen en de gestreepte vijgen. Jawel, het loont de moeite om zelf zo wat fruit bij de hand te hebben.
Een vijg is niet zomaar een vijg…
Om te beginnen kan je vijgen vers eten. Dit is één van de verrukkelijkste vruchten en het moet gezegd worden dat 2016 „een goed vijgenjaar is”. Wat het najaar nog zal brengen moeten we nog zien, maar de vijgenliefhebbers zullen hun hartje ophalen. Vijgen hebben een zacht (en liefst lang) voorjaar nodig, zodat ze snel uitlopen en aan de vruchtzetting kunnen beginnen. Een goede vijgenboom kan massaal vruchten geven, vooral in Zuiderse landen, waar het spreekwoord gold dat één goede vijgenboom één persoon een heel jaar in leven kan houden…
Er zijn enorm veel soorten – ook bij ons. Ik heb nu geëxperimenteerd met vier soorten, waarvan sommige vroeg afrijpen en sommige voor het najaar zijn. (Gele, gestreepte, bruine en blauwe…)
Ook in gedroogde vijgen zijn verschillende soorten. De kleine Spaanse vijgjes komen het eerst op de markt (vanaf eind augustus). Het zijn zeer zoete, malse vijgjes die typisch behandeld zijn met mannameel om hun kleverigheid te omhullen en te vermijden dat het een vijgenklomp zou zijn. Als je ooit in Spanje bent en je vindt daar die platte vijgentaarten (gemixte vijgen met amandelmeel), dan mag je zeggen dat je daar een puur natuurlijk product hebt, dat door de lokale traditie is blijven bestaan.
De Turkse vijgen die wellicht het best gekend zijn en het meest verhandeld worden, komen pas half oktober in de handel. Ik vind ze subliem in de eerste maand, wanneer ze nog zacht zijn en nog iets hebben van hun vers karakter. De vruchten verliezen echter hun vochtgehalte en drogen verder in, tot ze een beetje een ‚versuikerd’ aspect hebben tegen eind mei. Rond deze tijd beginnen vijgen er minder mooi uit te zien, tenzij men over de gepaste bewaaromstandigheden beschikt. In de Turkse vijgen zijn ook soorten. Er is een soort met een lager suikergehalte, die harder uitdrogen, maar beter bewaren. Deze zijn ideaal voor de periode van mei tot de nieuwe oogst. Zo kan je een heel jaar beschikken over vijgen.
Een soort die bij ons nauwelijks te koop is, zijn de Amerikaanse Black Mission-vijgen. Dat is erg jammer, want dit is werkelijk de crème van de vijgen en kan terecht voor snoep doorgaan.
Er is maar één waarschuwing die ik geef bij de aankoop van gedroogde vijgen. Koop nooit vijgen met toegevoegde suiker. Ze zien er mooi uit, maar schijn bedriegt. Als ze diepbruin en glanzend worden gepresenteerd, mag je er zeker van zijn dat ze gedoopt zijn in suikersiroop en dat heeft niets met kwaliteit te maken. De vruchten hebben hun natuurlijke suikers en die heeft geen aanvulling nodig van industriesuiker. Bij alle gedroogde vruchten moet men hiermee erg voorzichtig zijn. Er worden méér gekonfijte vruchten verkocht dan natuurlijk gedroogde ! En dan moet je weten dat gekonfijte vruchten gemakkelijk 85 tot 90 % suiker bevatten – waarvan 70-75 % toegevoegd werd. Als het voor je duidelijk is dat industriesuiker een ongezond product is, dan moet je zeker ook geen gekonfijt fruit eten.
Gedroogde vijgen kunnen, indien voldoende zacht als een traktatie gegeten worden – of kunnen nog beter geweekt worden, waardoor ze weer hun natuurlijke vorm en verhouding aannemen. Spoel ze even af voor het weken en zet zes tot twaalf uur vooraf te week. Drink nadien natuurlijk ook het weekwater. Houd er rekening mee dat ze in gewicht 2 tot 3 x toenemen.